هدف: هدف اين مقاله بررسي اثرات متعادل کننده فرهنگ سازماني بر روابط ميان رفتار رهبري و تعهد سازماني و ميان تعهد سازماني و رضايت شغلي و کارايي در زمينه مالزيايي است.

طراحي/سبک/روش: داده‌ها از 238 دانشجويان و محققان همکار نيمه وقت UM MBA مالزيايي جمع‌آوري شده بودند. داده‌ها در مورد فرهنگ سازماني و رفتارهاي رهبري پاسخ دهنده‌ها و چگونگي اثرگذاري بر تعهد سازماني، رضايت شغلي و کارايي کارمند با استفاده از OCI، پرسشنامه رفتار رهبري، ACS، درجه‌بندي جهاني مجزا براي رضايت شغلي و پرسش‌نامه‌هاي کارايي کلي جمع‌آوري شده بودند. آمارهاي توضيحي گزارش شده بودند که بعد از آنها، تحليل عامل، تحليل اطمينان‌پذيري، اصلاح پيرسون و آزمايش فرضيه‌ها با استفاده از رگرسيون چندگانه مرتبه‌اي، دنبال شد. عموماً و با چند استثناء، مشخص شده بود که رفتار رهبري به طور قابل توجهي مرتبط با تعهد سازماني باشد و فرهنگ سازماني نقش مهمي در متعادل‌سازي اين رابطه ايفا مي‌کرد. مشخص شده بود که رفتار سازماني به طور قابل توجهي مرتبط با رضايت شغلي باشد ولي مرتبط با کارايي کارمند نبود. با اين حال، تنها فرهنگ حمايتي بر رابطه ميان تعهد و رضايت اثر گذاشته بود. عوامل و دلالت‌هاي محتمل براي مديران بحث مي‌شود.

اصليت/ارزش: اين مقاله با منبع دانش موجود در مورد روابط ميان رفتارهاي رهبري، فرهنگ سازماني، تعهد سازماني، رضايت شغلي و کارايي کارمند کمک مي‌کند. جنبه‌هاي مختلف اين متغيرها آزمايش شده بود بدين صورت تا بتوان فهم جامع‌تر و گسترده‌تري از عوامل اثرگذار بر سازمان‌ها و کارمندها ارائه کرد.